Op de vraag waarom ik Mindful Run instructeur ben geworden, ga ik altijd even terug in de tijd, terug naar 2013, het jaar waarin ik hardlopen steeds leuker ging vinden. Ik ben weliswaar een dieseltje en zal nooit een supersnelle hogesnelheidstrein worden maar een beetje mee kunnen met andere hardlopers moet te doen zijn.
Hardloopschema’s, doelen stellen, blik op oneindig of vooral op die hardloophorloge want het kon altijd beter, langer of sneller, dat was typisch ik. Ik bleef dapper doorlopen maar echt lekker ging het in dat najaar niet. Ik negeerde doodleuk alle signalen want kom op zeg, iedereen is wel eens moe. Ik liep in oktober nog een fun-run waarbij ik mezelf niet alleen figuurlijk maar vooral letterlijk kapot liep, over mijn grens ging en allesbehalve die Runners High kreeg maar een lichaam die zelf maar even op de stop-knop duwde. Iets met “wie niet horen wil …”.
Ik herstelde deels, gezondheid bleef een issue, maar wilde zo graag weer lopen en dus gaf ik braaf politiek correcte antwoorden dat ik uiteraard niet meer over mijn grens zou gaan, niet te hard van stapel ging en mezelf echt wel in de gaten zou houden, maar eigenlijk bleef ik het type lat-hoog-legger. Ik wilde weer lopen zoals voorheen en dus toch stiekem weer proberen sneller of langer te lopen. Maar hé, dit was nou juist niet de bedoeling, ik zou er toch echt iets van geleerd moeten hebben dus verdwenen de loopschoenen heel sneu ergens achter in de kast.
Tot ik op Facebook een berichtje van Mindful Run voorbij zag komen. Nieuwsgierig geworden, schreef ik me in voor de clinic, bijna als soort van laatste optie om hardlopen weer leuk te vinden zonder stuk te gaan en plakte daar gelijk de 5-weekse-cursus aan vast.
Ik leerde een nieuwe ademhalingstechniek, ook wel het “lopen op de neus” die voor mij, met astma-klachten, zoveel winst opleverde dat ik mijn puffer niet meer nodig heb met lopen! Doe daarbij een andere, reactieve manier van lopen en die twee samen voelde al goed. Maar mijn grootste winst zat niet zo zeer in die fijne, nieuwe looptechniek, of alleen maar ademen door de neus, maar echt in de combinatie van mindfulness + neusademhaling + hardlopen. Onderweg gewoon eens even stil staan, genieten van wat er te zien is in plaats van door-door-door met blik op oneindig omdat ik binnen x-aantal minuten bij een bepaalde boom, lantaarnpaal of stoplicht moest zijn. Zintuigen gebruiken door middel van focusoefeningen tijdens het lopen, bewust ademhalen en bij start een mindfulnessmoment met focus op de ademhaling om rustig en relaxt aan een loopje te beginnen en bij einde zo ook weer af te sluiten. Hierdoor leerde ik beter naar mijn lichaam te luisteren en weer echt te voelen.
Als vanzelf ging mijn lat een stuk lager. Sterker nog, ik heb hem gewoon aan de kant gelegd als het om hardlopen gaat! Geen starende blik meer op mijn hardloophorloge, vooral ook geen schema’s, inmiddels bijna een allergie als het om de prestatiedrang gaat die ik ooit zo had. Ik hoef vooral niet harder of meer kilometers; ik wil gewoon genieten van elke kilometer die ik loop of die nou snel of op slakkentempo is, of het er maar eentje is of een fijn vijf-kilometer-rondje. Onthaasten en genieten, energie krijgen, piekermodus uit en ondertussen gelijk even mijn “hoofdkantoor” opruimen door gewoon in het nu te zijn. Ontspannen harTlopen en met een “happy face” of toch vooral met een “happy pace” weer thuis komen na een fijn rondje.
Ik loop weer, maar dan anders; ik doe aan Mindful Run!
Colinda Fievit
https://www.mindfulrun.nl/gilze-rijen/