Mindful Marathon?
Afgelopen zondag, 16 oktober 2016, stond ik aan de start van de marathon van Amsterdam. Naast hardlooptrainer en coach ben ik sinds kort ook gecertificeerd Mindful Run instructeur en ik vroeg mij af: “hoe mindful is de marathon? Kan dat?
Mindful Run staat voor technisch goed hardlopen, bewustzijn, lopen met volle aandacht in het hier en nu, focus en concentratie, bewust ademhalen en genieten. Dat klinkt natuurlijk heel mooi voor een relaxte run op zondagochtend, maar de marathon??
En daar sta je dan in het startvak, vol adrenaline, knalharde muziek, duizenden mensen om je heen. En terwijl iedereen als een dolle weg ging, met het nodige duwen en trekken, liep ik ontspannen weg, focus op mijn eigen ritme en tempo, erop vertrouwend dat de ruimte wel zou komen. De eerste 10 tot 15 kilometer voelden ook daadwerkelijk als een relaxte run op zondagochtend. Het lukte mij om met neusademhaling te blijven lopen, om me heen te kijken en vooral bij mijzelf te blijven. Want voor je het weet, loop je de wedstrijd van een ander en daarmee mogelijk jezelf voorbij.
Genieten, ja dat kon ik ook nog. Van het publiek, van de ruimte langs de Amstel, het prachtige loopweer. Mijn horloge gaf regelmatige kilometertijden door en ik coachte mijzelf door steeds te zeggen: “rustig aan, straks gaat het beginnen”. Dat geduld opbrengen was soms lastig, want het ging nog zo makkelijk en ik wilde zo graag.
Na een kilometer of 25 sloeg het om. Pijn in mijn benen. “Nu al? Hoe ver moet ik nog? Dit is veel te vroeg dat het nu al zo voelt, ik ga het niet redden. Loop ik nog op schema?” Nog eens op mijn horloge kijken en nog eens…. En daar gingen mijn gedachten, en die werden steeds donkerder. Ik was niet meer bezig met het lopen zelf, maar met tijden, kilometers en de pijn van mijn benen. Niet echt Mindful, eerder een Mindf**k….
En dan min of meer bij toeval staat er een trainingsmaatje langs de kant, die een stukje met je mee fietst. In korte zinnen vertel je over je twijfels en je merkt dat dat oplucht. En alleen het feit dat iemand daar een paar meter naast je mee fietst, maakt het lopen lichter. En je hoort: “blijf in je eigen ritme, het gaat goed.” En langzaam maar zeker groeit het vertrouwen weer en laat ik tijden, kilometers en de pijn los. De focus komt er weer, op het lopen, mijn techniek, het ritme en ademhaling. En ja, ik loop hier toch maar mooi de marathon van Amsterdam. Best gaaf eigenlijk. En hé daar staat mijn man en kinderen, top! En daar mijn moeder en zus, en nog een stuk verderop kom ik vrienden tegen. En ik voel me lichter en het vertrouwen groeit dat ik het gewoon ga halen. En hoe, bij 35 km kijk ik op mijn horloge en zie dat ik ruim op koers voor een PR lig.
De laatste kilometers zijn bijna een feestje. Het Vondelpark, de Amstelveense weg, de laatste meters in het Olympisch Stadion. Net als ik daar binnen kom wordt het Wilhelmus gespeeld voor de prijsuitreiking van het NK. Alsof het voor mij is. Juichend kom ik over de finish in 3 uur en 24 minuten. Trots, niet alleen op mijn tijd, maar vooral ook dat ik het dieptepunt van rond de 25 km heb weten te overwinnen. Door weer terug te gaan naar mijn eigen ritme, gedachten los te laten en in het moment te blijven. En dankzij mijn supporters, die als bakens langs het parcours stonden.
Marleen Haakma
www.mindfulrun.nl/amsterdam-noord
Reactie schrijven